De club die we voor u in de kijker zetten tijdens de zomervakantie is één van de oudste clubs van het land: Academy GEWE Wellen. De club ook van het lidnummer 1 van Taekwondo Vlaanderen: de 75-jarige Bruno Graziano. Wij hadden een leuke babbel met het lidnummer 1 van Taekwondo Vlaanderen over zijn kennismaking met taekwondo, het leven op de club en zijn lovenswaardige strijd tegen een slepende ziekte.
Dag Bruno, hoe ben jij voor het eerst in aanraking gekomen met taekwondo?
“In de jaren zestig beoefende ik savate, beter bekend als Frans boksen. Dat is een sport die gebaseerd is op verschillende trap - en vuist technieken. Ik vond het wel leuk, maar via een goede Nederlandse vriend leerde ik taekwondo kennen. Hij nam me mee naar een demonstratiewedstrijd en ik was meteen verkocht. Ik voelde me als een kind in een speelgoedwinkel. Toen in 1977 de Vlaamse Taekwondo Associatie werd opgericht, sloot ik onze club en mezelf meteen aan. Ik was het allereerste lid en heb nu nog altijd het licentienummer 1 bij Taekwondo Vlaanderen. Dat jaar haalde ik ook meteen mijn eerste dan, in 1995 heb ik mijn huidige vijfde dan gehaald.”
Je hebt ook een mooie scheidsrechterloopbaan achter de rug?
“Ik haalde nochtans het meeste voldoening om atleten op de club naar een bepaalde dangraad te leiden. Maar als scheidsrechter heb ik de meeste internationale ervaring opgedaan. Na het behalen van mijn internationale licentie in Denemarken was ik als IR actief in meer dan dertig landen. In 2011 werd ik daarvoor beloond met een opname in de Taekwondo Hall of Fame in Seoel. Die onderscheiding betekende veel voor me.”
In tussentijd groeide je club Academy Gewe Wellen uit tot één van de grootste clubs met drie verschillende trainingslocaties?
“Met 155 leden verdeeld over Wellen, Kortessem en Montenaken zijn we vandaag inderdaad één van de grootste clubs in Vlaanderen. Dat we goed werken bewijst het feit dat we in de loop der jaren verschillende kampioenen hebben voortgebracht die tot het Europese niveau zijn doorgegroeid.”
Waar ligt de focus op bij in Academy Gewe?
“Alle onderdelen van taekwondo komen aan bod op de club. Ben je een beginner of een gevorderde taekwondoïn, wil je gaan voor poomsae, kyorugi of hosinsul? Dat kan allemaal. Ons aangepast programma zorgt ervoor dat iedereen zijn gading vindt in onze club en dat je je vaardigheden kan blijven ontwikkelen. Mag ik mijn trouwe leden en trainersploeg bij deze bedanken voor hun harde werk gedurende al die jaren? Ze zijn er altijd voor mij, ook toen het minder ging. Afgelopen weekend hebben ze mij nog verrast voor mijn 75ste verjaardag. Zo fijn.”
Je maakt er geen geheim van dat je getroffen werd door kanker?
“Als ik met mijn verhaal ook maar één andere lotgenoot kan motiveren, is het de moeite waard omdat ik wéét hoe zwaar die slag aankomt. Negen jaar geleden had ik last van vermoeidheid en verminderde eetlust. Ik stond daar niet bij stil, maar voor de zekerheid liet ik bloed afnemen. ’s Anderendaags vertrokken mijn vrouw en ik op vakantie naar Calabrië. Ik dacht er niet meer aan, tot ik twee dagen later een sms’je kreeg van de huisarts: mijn bloedwaarden waren zeer onregelmatig. Ik moest in allerijl terugkeren naar België, maar ik ben toen met de hulp van mijn broer – hij kwam daarvoor speciaal van Milaan – nog snel naar mijn geboortedorp Pizzoni gereden omdat ik in de kerk de Madonna wilde zien. Ik heb haar maar twee woorden gezegd: Help mij. Na een onderzoek in het Salvatorziekenhuis in Hasselt kreeg ik de mokerslag: pancreas aangetast. Mijn overlevingskansen werden geschat op twee of drie procent.”
Maar je hebt het ondanks die beperkte slaagkansen gehaald?
“Dankzij professor Gregory Sergeant. Ik weet nog altijd niet hoe dankbaar ik die man moet zijn. Ik denk dat mijn vastberadenheid en gunstige spiermetingen hem over de streep trokken. Ik weet nog hoe gelukkig ik was toen ik te horen kreeg dat de operatie geslaagd was, maar het zwaarste moest nog komen: de maandenlange chemo. Ik vermagerde in die periode 21 kilo, van 94 naar 73. Het was een zware strijd, maar mede dankzij taekwondo heb ik die overleefd. Na drie jaar waren mijn bloedwaarden weer helemaal normaal en twee jaar later kreeg ik het goede nieuws: ik was kankervrij.”
Proficiat, Bruno. Hoe gaat het vandaag met jou?
“Ik ben een beetje op de sukkel met een gebroken hand, maar dat is een boboke in vergelijking met wat ik heb meegemaakt (lacht). Nu moet ik nog één keer per jaar naar het ziekenhuis voor een check-up. Ik ben dankbaar dat ik die overlevingskans heb gekregen en gegrepen, in het volle besef hoe kwetsbaar we zijn.”
Dank voor het gesprek, Bruno!
